BANGLADESH

Sheila & Hidi

Op twee februari kwamen we vanuit Delhi aan in Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh, het land waar we in het verleden drie jaar gewoond hebben. We logeerden bij vrienden uit die tijd en hebben de meeste tijd besteed aan het ontmoeten van nog meer kennissen en aan het ’s avonds uit gaan. Na vier weken reizen en cultuur opsnuiven was dit wel heel iets anders. We hadden gedacht dat we deze week uit zouden kunnen rusten maar niets was minder waar.

We hadden zelfs geen tijd om naar Khulna te reizen, om de haven te bezoeken waar Jan had geassisteerd, dat zou zeker twee dagen in beslag genomen hebben. Helaas hebben we nu alléén de grote stad bezocht en hebben we niet met eigen ogen kunnen zien of er op het platte land de laatste jaren veranderingen hebben plaats gevonden. In Dhaka was dat zeker wel het geval. De stad is uit zijn voegen gebarsten, in de bestaande woonwijken hebben nagenoeg alle huizen het veld moeten ruimen voor vijf verdiepingen hoge flatgebouwen terwijl de wegen een groot gedeelte van de dag verstopt zijn. De vooruitgang heeft hier zeker zijn tol geëist!
We zijn gaan kijken op de plaats waar Hidi en Sheila vroeger woonden, het was een plot van ongeveer 2000 m² en men had er nu twee appartementen complexen op gezet! Aangezien we niet meer op de hoogte zijn van gegevens is het moeilijk om te zeggen of de bevolking er op vooruit is gegaan. De kloof tussen rijk en arm is ontegenzeggelijk veel groter geworden maar het ziet er naar uit dat er toch een soort middenklasse is ontstaan, die bestaat uit laag of niet opgeleide mensen die de grote armoede ontloopt doordat ze een baan hebben in de ontelbare nieuwe bedrijven die zich in Bangladesh hebben gevestigd.
Na het gevaar van natuurrampen meldt zich nu een nieuwe ramp aan namelijk een milieuramp. In de haast om zich mee te spoeden in de vooruitgang is men vergeten zich te verdiepen in de gevaren voor het milieu en is men nog maar net aan een inhaalslag begonnen in het bewust maken van de steeds maar in aantal toenemende bevolking en het nemen van maatregelen om de vervuiling tegen te gaan. Wat een verschil met Bonaire!
We blijven meeleven met het land en de mensen waar we een belangrijke ontwikkeling in ons leven hebben doorgemaakt en hopen er nog regelmatig terug te komen. Op 9 februari vlogen we naar Kuala Lumpur om na twee dagen door te reizen naar Myanmar.

On 2. February we did arrive in Bangladesh where we have lived in the seventies for three years. We stayed with our friends Hidi and Sheila and spent most of the time with them and others we knew from those days, especially our good friend Hasina who we met twice during this week. We had expected that we would have some rest after four weeks travelling but Hidi and Sheila had such an extensive programme ready that we hardly had a minute off! However, we have enjoyed every moment of our stay.

Unfortunately there was no time to visit the port where Jan had been a consultant that would have taken at least two days. So this time no visit to the rural Bangladesh but a hectic time in the capital. Dhaka has certainly changed over the last thirty years. In the seventies it was a relative quiet city with the airport almost in the centre and roads full of rickshaws and very few cars and quiet residential areas. Now the same roads are that full that it is almost faster to walk than to go by car from one place to another. The houses in the residential areas have been replaced by five stories high apartment buildings. The development of the economy of the country has increased enormously as has the population. The rich has become richer and the gap between poor and rich has increased as well. However we have the idea that in average the standard of living has increased for the majority of the population. We hope to come back soon and like to thank Hidi and Sheila for their hospitality.
On 9. February we said good bye to them and proceeded to Kuala Lumpur where we left on 11th for Myanmar.